18

W sumie to nie wiem co mam myśleć i jak żyć. Nie potrafię powiedzieć co powinnam zrobić by raz na zawsze zmienić swoje życie i jak nim pokierować by było w nim jak najlepiej. Czuje że się tutaj duszę. Że nie tu jest moje miejsce, że powinnam być gdzieś zupełnie indziej, z kim innym. Chciałabym spełnić wszystkie swoje marzenia, szczególnie te jedno, największe - zajmować się tym, co kocham i co jest moją pasją. Problem polega na tym, że nie wiem za bardzo jak się za to zabrać. Wiem, trzeba wiele wysiłku i pracy, by marzenia się spełniły, ale nie wiem jak mam zacząć tą pracę nad nimi. A czas pędzi w nieubłagalnie szybkim tempie. 

Naprawdę, mam mętlik w głowie i czuje że to co wyprodukowałam wyżej, nie ma najmniejszego sensu. Czuje że pragnienie zmiany i podążanie za tym, co chce robić, już po prostu mnie przytłacza. Nienawidzę stać w miejscu, a odnoszę wrażenie że robie jeszcze gorszą rzecz. Cofam się. 

Nie znoszę pytań, na które nie znam konkretnej odpowiedzi, bo nie trawię żyć w niepewności. Chwianie się na krawędzi życia to coś, co jest jedną z najgorszych rzeczy, jakie mogły mnie spotkać. 

Chyba zbyt wiele oczekuje, a za mało robię. Sylwia, obudź się, już pora, już czas! Przejmuje się tym wszystkim, ale przecież niektórzy mają jeszcz gorzej w życiu ode mnie. Strasznie podziwiam ludzi którzy mimo przeciwności rzucane pod nogi potrafią się podnieść i iść przez życie z podniesioną głową. Gdzie ja zatraciłam swoją pewność siebie i siłę, jaką kiedyś w sobie miałam? Gdzie jest wola walki o swoje lepsze samopoczucie. Co się stało ze starą Sylwią? Nie lubię tej nowej, chciałabym być taka, jaka byłam kiedyś. Nie potrafię sie do niczego zmotywować, zaczyna powoli brakować mi wiary w to wszystko, w co kiedyś wierzyłam. 

W moje słowa wkradł się chaos, taki sam jaki mam w głowie. 

Bezsens, nienawidzę tego. 

(masło maślane się zrobiło z tego wszystkiego)