To juz bylo ale mam sentyment do tego zdjecia, z reszta jak do wszystkich z mojej 18nastki :) 

Jej jak zycie strasznie sie komplikuje..nawet nie wiem kiedy tak wszystko mi sie poplatalo wystarczylo ze na chwile wylaczylam sie od tego wszystkiego zapomnialam o wszystkim a moze niechcialam pamietac i tak w kilka krotkich dni bez mojej kontroli wszystko zawiazane w supelek i nie daje rady tego wszystkie rozplatywac, stracilam juz sily i zostawilam wszystko losowi niech sie dzieje co chce ja nie przyczynie sie do niczego, nie bede nic naprawiala, nie bede niczego zdobywala na sile bedzie co bedzie.  

Stwierdzilam ze wspomnienia, moga nas zabic i to te wspaniale i piekne oczywiscie tylko teoretycznie ale moga nam zrobic krzywde emocjonalna.. a moze nie wspomnienia co bezradnosc?

Ja teraz zaczelam sobie ukladac wszystko w glowie nie wiem dlaczego wlasnie teraz nie wiem czemu wybralam sobie ten moment kiedy cieszylam sie z kazdego dnia, to teraz chodze jak struta od 2 dni  i pragne czegos czego miec nie moge, a moze tylko wydaje mi sie ze tego pragne...myslac ze zakonczylam to 4 miesiace temu a moze i dawniej to bylo,  przylo to teraz nagle kiedy wiem ze zdobycie tego jest niemozliwe, i to chyba najbardziej boli, zostaly mi wspomnienia a moja wspaniala wyobraznia stwarza mi niewspaniale obrazy zwiazane z tym czego miec nie moge...tak jestem chyba rozpuszczona 18nastolatka, ktora zawsze dostawala to czego chciala a teraz pierwszy raz ktos jej powiedzial nie i zabolalo a co najgorsze niepotrafie sobie z tym poradzic.