Ciągle...

Ciągle pada, ciągle leje.

To tu, to tam.

Kropla za kroplą; bez ustanku, bez przerwy.

To na trawę, to na łąkę

i jeszcze na tę młodą malutką biedronkę.

Kiedy tak pada, w przeróżne kształty ta "woda"

się układa.

Po czym upada tępym łoskotem.

Po czym rozpryskuje się i trawi ziemię błotem.

 Lubię kiedy tak sobie pada, lecz tylko wtedy

kiedy z ilością wody nie przesadza!

Lubię patrzeć w okno aurą mokrą;

Kiedyż to każdy przed deszczem ucieka. Biegnąc i lecąc.

Kiedy to deszcz w szyby dzwoni,

w oczach krople swoje mieni i troi.

Każda kropelka historię swą ma, lecz opowiedzieć rady nie da.

Kiedy jest tam wysoko wysoko, za daleko nie słyszysz jej wcale.

Kiedy już ją widzisz nagle spada i na części pierwsze samoistnie się rozkłada.

Ale historię swą w sobie dalej niesie i przekaże ją drzewom i kwiatom i krzewom.

Po czym gdy juz słońce zaświeci wyparuje znów w przestworza.

Tak niewidzialną do góry wzleci,

w niebo się wzbije i daleko, daleko odleci.

I znów z deszczem równo spada,

lecz inne, w nowe miejsce pada.

Innej roślince coś na ucho powiada.

Jedna kropla ma w sobie tysiące.

tysiące zaś kropel tworzą deszczów tysiące.

A to wszystko tak sobie spływa tym "wodnym szlakiem".

pojawia się i znika czasem powstaje przezeń panika

ta życiodajna woda, w skwarze wielka ochłoda.