***

Moja dusza

Chadzałam nieznaną drogą,

jedynym drogowskazem było serce.

Szłam do utraty sił,

stracona, bezimienna.

Bezsenność wyznaczała dalszy ciąg,

brak zła - nadzieję.

Kroczyłam więc wytrwale,

nie szukając dróg na skróty, lawirując

między śmiechem a łzami.

Usiłowałam ugłaskać przyszłość,

lecz oczy wciąż spocone.

Namiętność płynęła

w żyłach,

pamięć wyznaczała rytm kroków.

Usiłowałam wskrzesić czas,

lecz rzeczywistość

mogła więcej.

Pragnęłam pokrzepić niebo,

oswoić ziemię - bezsensownie.

Myśli zderzały się ze słowami.

W końcu trafiłam na kamień,

który niegdyś nazywano sumieniem.

Oddaliłam się od swego pokolenia,

podsumowałam czas dorosłości.

Narysowałam dla Ciebie

własne niebo, skąpane w bluesie,

naznaczone prawdą, poczęte

w wolności.

Pora zapomnieć o snach,

pora odnaleźć wejście do duszy.

Pożyczyłam sobie czerstwy księżyc,

aby jutro stało się dniem.

Dziś nazywam Cię zwycięstwem,

choć odeszło ciało, a dusza

pławi się w muzyce.