lazarus effect

Nigdy nie byłem tym, kto szczególnie kochał psy,

a jednak jeden mały psiak potrafi poruszyć

nawet najtwardsze serce.

Wciąż myślę o wszystkim,

choć już ciszej, jakby z większej odległości.

Ataki paniki zniknęły, serce bije równiej.

Jest dobrze.

Będzie lepiej.

Gdyby tylko sny odpuściły,

gdyby noc przestała przypominać o przeszłości 

byłoby łatwiej.

Ale jak nie śnić,

skoro przez tygodnie to było jedyne,

o czym potrafiłem myśleć?

Czas jednak iść dalej.

Czas podnieść się i wziąć za siebie.

Powoli, krok po kroku,

docieram do wniosków,

zaczynam rozumieć, co naprawdę się stało.

Nie będę o tym pisał,

dopóki całość nie ułoży się w spójny obraz.

Mam nadzieję, że u Ciebie też jest spokojnie.

Ostatnio często myślę o smutku i żalu,

lecz nie pozwalam im zawlec mnie

w ciemne zakamarki.

Bywało, że uciekałem w dym i w alkohol,

ale to tylko chwile,

niedoskonałe próby uciszenia bólu.

Nosiłem w sobie wiele żalu do byłych 

za to, co wydarzyło się między nami.

Ale wiem już:

trzeba brać lekcje i iść dalej.

Miałem kiedyś ludzi, którzy mnie ratowali.

Tym razem milczałem.

Aż w końcu musiałem się odezwać,

wyrzucić to z siebie.

I ulżyło.

Poprzednio podobny cios sprawił,

że przez pół roku byłem cieniem samego siebie.

Nie mogę na to pozwolić ponownie.

Muszę chodzić dumnie,

z uśmiechem na twarzy,

z podciągniętymi skarpetami.

Sięgnąłem po poważniejszą pomoc.

Nie sądzę, by terapia była dla mnie,

ale mam nadzieję, że leki pomogą.

Za dwa tygodnie mam poczuć ich działanie.

Rzuciłem zielsko i alkohol.

Umysł znów jest trzeźwiejszy.

Po latach palenia myślałem,

że będzie trudniej 

a jednak na razie trzymam się dzielnie.

Zobaczymy, jak długo.

Zawsze w końcu przychodzi moment,

gdy pękam.

Wraca smutek, wraca nerw,

i znów szukam otępienia.

Ale może nie tym razem.

Może właśnie teraz powinienem być silniejszy.

Może tym razem uda mi się z tego wyjść 

nie złamany, lecz szczęśliwy.