Nie piszę tu od tak dawna, tylko z powodu braku odpowiednich słów na opisanie tego co czuję. Mam wrażenie, że żadne słowa nie są w stanie tego oddać.

Często myślę o tym, jak bardzo chciałabym umieć stworzyć coś pięknego. Wyrazić moje uczucia muzyką, słowami, obrazem, czymś co będzie na tyle subtelne i doskonałe żeby oddać  w pełni to piękno, które odczuwam aż do bólu. Pozostają mi zdjęcia, które choć nie są twórczością w pełnym tego słowa znaczeniu, zatrzymują na zawsze ułamek chwili takim, jakim jest w moich oczach. Najpiękniejszym jak to możliwe.

W Madrycie nauczyłam się żyć. Takiego szczęścia nie czułam nigdy. I to nie minęło.  To nie do opisania, ale czuję że chcę żyć tak żeby być godną tych napiękniejszych uczuć, które mam. Naprawdę, gdybym umiała wyrazić to co czuję, powstałoby dzieło najpiękniejsze na świecie.  Nie wiedziałam, że można się tak czuć. Odczuwać piękno tak głęboko, tak prawdziwie. Wracam za miesiąc tam, skąd tak naprawdę nie wróciłam. Tam, gdzie codziennie jestem myślami. Tam, gdzie jesteś Ty. Kocham Cię.