Zdjęcie z nagrań filmów instruktażowych w pracy. Ja jednak w jakimś stopniu czerpię przyjemność z kamery, jakoś tak media nie są dla mnie problemem.

 A w pracy rzeźnia. W zasadzie jestem jedną nogą w innej pracy, już mam nagrane inne miejsce. Jesteśmy też po pierwszych rozmowach z adwokatem, sprawa na pewno wyląduje w sądzie. Ehh, myślałam, że takie rzeczy tylko w filmach :D Chociaż nie, tego się nie da wyreżyserować, nawet Bareja by tego nie ogarnął xD

 Szkoda mi tego miejsca. Szkoda mi ludzi, którym pomogłam, szkoda mi serca, które w to miejsce włożyłam, szkoda mi satysfakcji, którą miałam z tego co robię. Ale wiem, że ten krok jest konieczny, są granice, których się nie przeszkadza. A i tak długo wytrzymałyśmy. 

 Stresuje się i cieszę i frustruję. Całe spektrum stanów i emocji. Dziwne to. Ale przynajmniej jesteśmy na etapie ostatecznej rozgrywki, najgorsze to czekanie. A pożegnania zawsze są dla mnie trudne. Ehh :D