.

Mówiłaś, że to będzie najszczęśliwszy rok mojego życia...

Przez chwilę odetchnęłam życiem. Myślałam, że to czego oczekiwałam właśnie się zaczyna, że może po tym wszystkim będzie jakaś nadzieja; przecież koniec też jest jakimś początkiem; że może to wszystko powinnam zadedykować właśnie Tobie... Stanąć na nogi i żyć tak uparcie, tak na złość światu, tak bezwzględnie. Ale czasem brak mi sił; osuwam się po ścianie i trwam tak bardzo długo..w ciszy i nieładzie. I ludzie wokół chcą mnie indoktrynować, wiedzą co czuję, dla tego mówią i mówią i wiedzą lepiej niż ja, że ich potrzebuję. A ja chcę tylko przestać budzić się z tym jeszcze żywym wspomnieniem, z tą tlącą się we mnie desperacją, kiedy zrywam się z łóżka i chcę zadzwonić, na moment zapominając, że nikt już nie odbierze...