Daleko tak daleko, daleko tak...

Ot, taki klimacik.

Muszę się w końcu zaprzyjaźnić z photoshopem. I odkurzyć konto na digarcie. Tyle zdjęć czeka w kolejce, żeby nieco z nich wydobyć, a ostatnio okazało się, że nawet z tych z pozoru nie najlepszych można dużo wyciągnąć:).

Wszystko pięknie, tylko kiedy?

Głupie mam teraz "marzenia". Przespać całą noc bez wyrzutów sumienia. Opierniczać się przez weekend. Oglądać bzdurne filmy. Pójść na imprezę (ja, na imprezę? Naprawdę musi być ze mną źle...). Posiedzieć z końmi tak długo, jak mi się podoba, a nie tylko tyle, na ile pozwala mi czas. W końcu wyciągnąć z futerału skrzypce i coś tam pobrzdękać, głównie załamując ręce nad tym, jak bardzo jestem już w tyle...

I chciałabym pisać. Ambitniej niż teraz.

Coraz częściej też nawiedza mnie myśl, żeby rzucić to wszystko w cholerę i zacząć żyć tak, jak podpowiada mi chora intuicja, a nie zdrowy rozsądek.

Wiem jednak, że tego nie zrobię, bo rozsądek posiada argumenty, a w zasadzie jeden argument, który każe intuicji schować się w najdalsze zakamarki świadomości i siedzieć cicho. Jeden cholerny argument, który rządzi światem - nie tylko moim, całym. I jakkolwiek mogłabym go nienawidzić (a siebie przy okazji za to), w końcu ulegnę i przyznam rację mojemu "zdrowemu" rozsądkowi.

Tylko potem, za kilka(naście? może tylko kilka?) lat przystanę i zapytam się samej siebie - po co było to wszystko?