Teraz gdy patrzę w lustro nie widzę już tej samej osoby, co parę lat temu. Nie widzę tej dziewczynki cieszącej się każdą chwilą. Dziewczynki której jedynym zmartwieniem było to, czy pogodzi się ze swoją koleżanką, z którą siedzi w ławce, bo inaczej nie będzie miała z kim spędzać przerwy. Nie widzę już dziecka, które marzy o tym, aby wyjść na podwórko, aby bawić się z kolegami do wieczora. Widzę młodą kobietę, która mimo swojego wieku wiele przeszła i jeszcze wiele przejdzie. Dziewczynę z mnóstwem kompleksów i masą problemów. Dziewczynę próbującą cieszyć się życiem i niczym się nie przejmować. Dziewczynę, która kocha i chce być kochana. Która nienawidzi samej siebie, ale nie okazuje tego. Jest prawie cały czas uśmiechnięta, udaje szczęśliwą, ale to tylko gra. Tak naprawdę ona ma dość, dość wszystkiego, dość kłótni, ludzi, dwulicowców, szkoły, rodziny, życia. Ale ona się nie podda, bo mimo wszystko, mimo tych wszystkich zmartwień, wie, że ma dla kogo żyć, wie że są na tym świecie ludzie, którzy jej potrzebują, dlatego jutro znowu ubierze maskę i będzie grała szczęśliwą. Bo tak trzeba. Inaczej by nie wytrzymała.