11.07.2024 r.

Otwierasz duszę, a zamykasz okno

Poszukuję wciąż zaginionych ścieżek,

które zawiodą mnie poza granice

wyobraźni.

Odnajduję w tobie myśl,

której potrzebuję;

zasłużyła na szczęście.

Nostalgia rozpościera nad nami

niewinne, pobielałe serce;

odległość sprawia,

że niejednoznaczne drogi

kolidują ze sobą na rozstajach.

Drogowskazy?

A kto by ufał tym słowom, przyodzianym

w nieznajome spojrzenia,

w lęk przed przyszłością?

Posrebrzane są łzy o tej porze roku.

Pozieleniała pamięć, co przemierza

nieznane rejony, a wciąż pozostaje

sobą.

Przeraża mnie przeszłość -

muszę spędzić ją bez tęsknoty.

Nie udawajmy, że wewnętrzny czas

jest punktualny.

Nie oswajajmy smutku, skoro wiemy,

że przeminie

z pierwszym przypływem.

Dlaczego ślady na policzkach

są tak dalekie?

Z jakiego powodu kochasz się w gwieździe,

która niegdyś oznaczała

moje pobocze?

Nie wiem, skąd w tobie tyle samotności...

Nie rozumiem, dlaczego wciąż

otwierasz duszę,

a zamykasz okno...