06.07.2024 r.

Z naszego ostatniego wypadu na kawkę w kochanym Kofiku. :) Decyzję o tym, że wybieramy się na Stare Miasto, podjęliśmy bardzo niespodziewanie, w ostatniej chwili właściwie. Wyszliśmy z chałupki tylko po to, aby powałęsać się po okolicy. Napotkaliśmy jednak moją Mamę, która przekonała nas do wypadu.

Oczywiście, absolutnie nie żałowaliśmy tego postanowienia. W kawiarni udało się nam odprężyć i zrelaksować. No i warto zwrócić uwagę na fakt, że lato nieubłaganie trwa i należy cieszyć się każdym jego dniem. Nie chcę pluć sobie w brodę, gdy sierpień dobiegnie końca. Powinniśmy rozkoszować się każdym słonecznym, ciepłym dzionkiem. Trzeba przyznać, że nawet upał ma kilka dobrych stron. Przykładowo, można chadzać po chałupce w stroju Ewy bądź Adama... ;) No i przyjemnie jest, gdy można wziąć chłodny, orzeźwiający prysznic...

W Kofiku było doprawdy wesoło i przyjemnie. Warto wspomnieć, że dała się zaprosić również moja Mama (i jej pies). Cała nasza trójka (och, czwórka, zapomniałabym o Mikim) bawiła się wyśmienicie. Mama zamówiła sobie espresso; nie spodziewała się, jak solidna jest to kawa. To było prawdopodobnie pierwsze espresso w jej życiu. :) 

Kiedy wyżłopaliśmy orzeźwiające napoje i skończyliśmy luźną wymianę zdań, udaliśmy się na naprawdę długi spacer po Parku Podzamcze. Panująca aura była wprost wyśmienita, idealna do niekończących się przechadzek. W parku, oczywiście, roiło się od olsztyniaków i turystów. Byłam szczerze zdziwiona, że moja Mama nie dreptała wcale tak wolno. :)

Postanowiliśmy wracać do domów, kiedy wszyscy byliśmy już wyczerpani. Nawet Miki nie miał siły, aby przebierać swoimi krótkimi, z lekka krzywymi łapami. Cieszyłam się, że spędziliśmy popołudnie tak czynnie. Udało mi się spalić garść kalorii. Staramy się korzystać z letniej pogody wyczerpująco; tylko parę dni dzieli nas od połowy lipca. Potem przyjdzie pora na sierpień, a po nim... na wrzesień. A wraz z wrześniem powróci jesień...

Niezbyt mam ochotę na tegoroczny wrzesień, bowiem czekają mnie w nim TRZYDZIESTE CZWARTE urodziny. Makabra... Ale, ale... są też blaski tego miesiąca. Dwudziestego szóstego września będziemy obchodzić dziewiątą rocznicę naszego ślubu. Nieco później, w październiku, upłynie czternaście lat, odkąd się znamy. Same przyjemne święta, które należy święcić. :) W listopadzie wypadają jeszcze moje imieniny, a w grudniu - Boże Narodzenie!

Och, jakże czekam na Święta! Pewnie dlatego, że ostatnie były kompletnie nieudane (ze względu na mój porażony nerw twarzowy). Wierzę, wierzę usilnie, że tegoroczne Święta będą wyśmienite, cudowne i niezapomniane. Planuję przecież do tej pory schudnąć! Tak, wierzę, że do Wigilii stracę minimum dwadzieścia kilogramów. Musi, MUSI się udać!