Sztegna

Zeszłoroczne Stegnieńskie, ale od tamtego roku wiele się tam nie zmieniło

ale tylko z wyglądu

powrót okazał się smutny, oczekiwałam wielkiej radości, że wrcam z obozu a tu ... smutek

czemu? bo tam mieliśmy domek, mały domek, mały nasz domek.

coś mija i coś się zaczyna nowego. takie życie.

ale nikt nie zabierze nam tańca na plaży, drinków z cin cinem, tych wszystkich grillów, wypadu do McDonaldu o23, i biedronki 5 minut przed otwarciem po przerwie technicznej i tego wielkiego oczekiwaniatłumu na jej otwarcie, nalewakowych wygłupów chociażby Big Nugatem po twarzy albo połamanie mojej różowej mietły, McCafe i wiele wiele wiele pięknych wspólnych chwil których nie da się opisać, opowiedzieć,trzeba je przeżyć:*
wróciłam do domu, ale to jakby już nie mój dom, obcy jakiś, na nowo uczenie się mieszkania w innym miejscu,kiedyś moim miejscu na ziemi

wkrótce jak los mi pomoże to spełni się nasze marzenie o wspólnym małym miejscu z wielką tablicą korkową na wspólne wspomnienia, z ogródkiem, na uboczu iii najważniejsze, bez drzwi co by nie trzaskać przy kłótni :P

wszystko to coraz bardziej bliżej nas

a póki co! czas wszystko ułatwia, rozwiązuje.

xxx