czasami tak sobie siedzę i myślę, jak długa droga nas dzieli, ile rzeczy zmieniło się w tym czasie, gdy Ciebie nie było obok mnie, jak bardzo ja sama się zmieniłam, jak Ty się zmieniłaś, czy wogóle. I czy mimo próby czasu damy radę przetrwać i nie dać się losowi, który zawsze drwi z nas w najmniej odpowiedniej chwili. I wtedy patrzę na jakieś zdjęcia z Tobą. Na chwile jakie spędziłysmy razem i wiem, że mimo wszystko damy radę. Damy. Jeśli Ty będziesz chciała. Jeśli dasz tą szansę temu losowi. Bo ja ją dam, już dałam.
Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę z tego jak strasznie za Tobą tęsknię i ile bym oddała, abyś chociaż 10 minut mogła posiedzieć obok mnie. Chociaż posiedzieć. Nie potrzebuję słów, nie potrzebuję śmiechu, płaczu, niczego. Ważne, żebym poczuła, że jesteś. Że mimo wszystko, że nawet jeżeli cały mój świat tutaj wywróciłby się do góry nogami, jest taka malutka Ewelinka, która zawsze mnie wesprze duchowo. I wiesz, mam czasami taką głupią ochotę gdy jest albo mega źle, albo mega dobrze pobiec do Ciebie, przytulić się i powiedzieć, że spotkanie Ciebie przykrywa każdą inną emocję.
I pamiętaj. Zawsze, jakkolwiek by nie było, źle, dobrze, normalnie, wspaniale itp, jestem obok Ciebie duchowo. Jestem, byłam i będę.

 

"Przyjaźń jest drzewem, pod którym możemy się schronić."

 

 

 

nie zapomnij o mnie nigdy.