Powtarzając znów to samo...

Nigdy tak nie było żeby było zbyt dobrze prawda?

Nie wiem czemu teraz myślałam i chciałam żeby było dobrze...

Za każdym razem gdy staram się sięgnąć jak najgłębiej do siebie i zmienić wszystko nie wychodzi mi...

Zastanawiam się czy to ja?

Dlaczego tak często zamiast iść prosto stajemy na rozdrożu...?

Nie może być bez zakrętów i zbędnych świateł?

Bez tych jeb*nych czerwonych świateł!!

Tak często małe gesty i rzeczy które chcemy dostwać od kogoś są wielkim wyzwaniem dla drugiej strony...

Boję się że kiedyś zacznę myśleć o pewnych rzeczach jak o błędach a nie chcę...

Wiem że to co teraz się dzieje to nie błąd i czuję że nigdy tak nie pomyślę, ale pozostaje strach...

Strachem jest ta pewność, która mnie przeraża...

Jestem pewna tego co się dzieje w 100%...

Wiem jednak że to czego jesteśmy pewni nie jest takie kolorowe...

Tym razem jest inaczej...

Nawet nie wiem jak to wyjaśnić...

Nie znam nawet słowa bliskiego by to okreslić...

Euforia wkradła się do płuc i wypełniła żyły...

Coś kiedyś musi jednak ją zastąpić...

Boję się o tym myśleć a co dopiero mówic i pisać...

Jeden niesamowity człowiek zmienił moje podejście do kilku rzeczy...

Teraz gdy na niego patrzę widzę życie...

Nie jego, ale swoje...

Widzę siebie obok niego za każdym razem...

Nieważne jak jest...

Za każdym razem widzę obok niego siebie...

//Ramiona wystarczą do szczęścia...

Tylko dlaczego czasem musi być tak ciężko...?