Kłamstwa roz.2 cz.14

Kłamstwa roz. 2 cz. 14

Mieli mi również za złe całą sytuację z moją ucieczką z domu. Pewnie mieli mi również za złe wszystko, co przeszkodziło im w normalnym, spokojnym, idealnym życiu. Czyli po prostu mieli mi za złe, że istnieję. Wiecie, to okropne, jak bardzo brak miłości ze strony rodziców może zranić dziecko. Tak. Czułam się niekochana przez moich rodziców. Nie zauważyli, że mam anoreksję. Nie widzieli, że przestałam jeść. Nie interesowali się mną. Byłam ich nieudanym, grubym dzieckiem. W sumie, tak było ze strony matki. To ona zachowywała się, jakby była mną zawiedziona. Takie nastawienie rodzica może zniszczyć dziecko. Trochę współczułam mojej siostrzyczce, która teraz rosła w brzuchu mojej matki. Jeśli nie będzie idealna, moja matka może zrobić z nią to samo co ja. Dlatego teraz oficjalnie obiecuję sobie, że zrobię wszystko, żeby moje rodzeństwo miało idealne życie. Żeby dostało wszystko to, czego ja nie miałam. Żeby było najszczęśliwsze na świecie. Od razu poprawił mi się humor. Miałam być bohaterką. Nagle z toku myślenia wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi. Zobaczyłam tę samą dziewczynę, na którą wpadłam przy recepcji, tylko tym razem jej twarz była zalana łzami. Spojrzała na mnie i przestała płakać. Otworzyła usta. Uniosłam brwi.
-Jesteś moją nową współlokatorką?- zapytałam.
-Mieszkasz tu?- dziewczyna odezwała się w tej samej chwili. Obydwie kiwnęłyśmy głową. Spojrzałam na moich rodziców. Byli trochę zszokowani.
-Wiecie, możecie już wracać do domu- powiedziałam do nich. Wzruszyli ramionami i pożegnali się ze mną, po czym wyszli z pokoju, wymieniając skinięcia głowami z ojcem dziewczyny.

CDN.

Priim