Tak daleko, lecz wciąż blisko #8

Miał być to jednorazowy odruch, ale nim zdążyłam oderwać nasze wargi, Nikodem zaczął mnie całować. Biłam się ze swoimi myślami. Nie chcę się zakochiwać. On dąży do tego, abym skończyła z ćpaniem i z tego wyszła. To złudne, przecież nie uda się!

Zaczęłam pogłębiać pocałunek, po czym zaczęło się robić naprawdę gorąco. Zimne dłonie Nikodema powędrowały pod dresy, które mi pożyczył i skupiły się na moich pośladkach. Zaczął je ściskać, co wywoływało we mnie podniecenie. Głośno jęknęłam podczas pocałunku. Poczułam, że się uśmiechnął.

Serce waliło mi, jak oszalałe, a w brzuchu wariowały matylki. Nagle Nikodem chaotycznie rzucił mnie na łóżko i leżałam na plecach. Sam zaczął całować moje usta, szyję, okolice piersi. Opuszkami palców zsunął moją bluzkę i dresy. Zostałam w bieliźnie, tak jak on. Postanowiłam przejąć inicjatywę i teraz ja siedziałam na Nikodemie. Całowałam językiem Jego nagi, urzeźbiony tors. Poczułam na swoim lewym udzie Jego męskość. Dotknęłam go. Był bardzo twardy, a Niko zajęczał cicho z podniecenia. Dopiero wtedy dotarło do mnie, co robię i do czego może dojść.

- Niko. - Wymówiłam najczulej, jak potrafiłam Jego imię, po czym głośno jęknęłam.

- Gdzie je trzymasz? - Zapytałam czule, i żeby odwrócić Jego myśli od podejrzeń, wsunęłam rękę w Jego bokserki. Maksymalnie podniecony Niko tylko kiwnął głową na karton, który stał w kącie.

Nie wiedziałam, co mam zrobić. Nie zdążę nawet dotknąć tego kartonu, bo już będzie obok mnie i za wszelką cenę mi tego nie odda. Jak to ja - zawsze wpadnę na genialny pomysł.

- Mam ochotę na coś z pazurem. - Poruszyłam znacząco brwiami, po czym wpiłam się w Jego usta.

Gdy się od siebie oderwaliśmy, poprosił mnie, aby chwilę zaczekała.

Położyłam się wygodnie na łóżku i patrzyłam z satysfakcją, jak sam zaraz wpadnie. Po chwili wyciągnął z dna szafki fioletowe, kosmate kajdanki.

-Bingo. - Pomyślałam.

Wstałam i zaczęłam zachłannie całować Nikodema, aż brakło Nam tchu. Popchnęłam go na łóżko, po czym nie przestając się namiętnie całować, zapięłam w kajdanki jego nadgarstek i łóżko.
 Po zakończeniu mojej 'misji' stanęłam przed Nikodemem i zaśmiałam się w twarz. Leżał bezbronny i zdziwiony, zupełnie się tego nie spodziewał.

Dla Niego była to długa i podniecająca gra wstępna, a dla mnie odzyskanie narkotyków.

Podniosłam karton i zajrzałam do środka - faktycznie, były tam wszystkie.

- Jak możesz? Chciałem Ci tylko pomóc. - Skrzywił się wyraźnie zły na mnie.

- Chciałeś? Już Ci się odechciało? To wspaniale. - Parsnęłam śmiechem.

W tamtej chwili nie byłam sobą. Liczyły się dla mnie tylko te świństwa. W tamtej chwili nie wiedziałam też, że ten mężczyzna będzie znaczył dla mnie dużo więcej, niż myślałam.

 

Otworzyłam dzwi do swojego pokoju i wróciłam do Nikodema. Dałam mu kluczyk w wolną rękę i buziaka w policzek, szybko zniknęłam w swoim pokoju, w zamknięciu. Na początku dobrze schowałam wszystkie moje narkotyki tak, aby nikt już ich nie znalazł. Następnie zrobiłam to, co chodziło mi po głowie od chwili, kiedy się obudziłam.

Leżałam tak spokojnie do godziny 9 i rozmyślałam. Miałam niezłe wyrzuty sumienia, ale co mogłam teraz zrobić? Najwyżej przeprosić, a to i tak by niczego nie zmieniło. Przez te jakieś dwie godziny trochę ochłonęłam. Wzięłam prysznic, zrobiłam delikatny makijaż i ubrałam się w pastelowe rurki i biały, ciepły sweter. Zeszłam na dół, aby się napić wody. Spotkałam w kuchni mamę Nikodema, która była w trakcie przygotowywania śniadania. Przywitałam się i postanowiłam jej pomóc.

Jeśli ładnie wyklikacie i pokomentujecie to jeszcze dziś kolejna część!

                                                                                                                                         JUSTYNA