Cofnąć czas.

Cofnąć czas II 

Jest sama. Ciężko jej z tym, ale próbuje jakoś normalnie żyć. Stara się jak może. Teraz jest już lepiej. Zaczęła wychodzić z domu i poznawać ludzi. Robi to dla babci, która bardzo się o nią martwi. Nigdy nie płacze przy niej. Wie, że ona również boleśnie przeżyła śmierć swojej ukochanej córki, zięcia i wnuczki. Zuzia walczy z napływającym coraz większymi falami smutku, wspomnień i płaczu. Nie wychodzi jej to. kiedy po raz kolejny rozpłakała się, podeszła do niej dziewczyna. 

- Hej, dobrze się czujesz? - zapytała.

- Tak. Wszystko ok. - odpowiedziała Zuzka.

- Na pewno ? 

- Na pewno.

- Tak w ogóle jestem Agnieszka.

- A ja Zuzia. 

- Miło mi cię poznać.

- Mi Ciebie rówinież. 

- No skoro już się poznałyśmy to może powiesz mi co się stało?

- Nie wiem. To dla mnie trudne. 

- OK. Rozumiem. Jestem obca. Nie musisz mi mówić. 

- Nie o to chodzi. Po prostu nikomu o tym nigdy nie opowiadałam. Wiesz, ja nie mam przyjaciół i znajomych. 

- Nie możliwe. Na pewno jakiś masz. 

- No właśnie nie mam.

- No to od dzisiaj masz przynajmniej jedną znajomą. Tak Zuzia poznała Agę. Opowiedziała jej wszystko. Dziewczyny zaprzyjaźniły się. Agnieszka była dla Zuzki jak siostra i na odwrót. Dzięki tej przyjaźni Zuza zaczęła znowu normalnie żyć. Zaczęła się uśmiechać i wychodzić z domu. Poznawała ludzi i bawiła się. Żyła normalnie. Pewnego dnia Aga zadzwoniła do Zuzki i oznajmiła jej, że właśnie Kacper zapytał ją czy Zuzia ma kogoś. Kacper był miłym i przystojnym chłopakim. Bardzo lubił Zuzię, a ona jego. Dziewczyna lubiła Kacpra, ale na razie nie chciała mieć chłopaka. Bała się, że jeśli kogoś znowu bardzo pokocha to straci go tak, jak rodziców i Melkę. Postanowiła, więc że umówi się z Kacprem i wytłumaczy mu, że na razie mogą zostać tylko przyjaciółmi i poczekać na jak to wszystko się rozwinie. 

:( :( :(