1645.

Życie nauczyło mnie, że jeśli jesteśmy nielubiani lub  nienawidzeni, to nie za nasze wady, lecz za nasze zalety.

Po schodach do nieba chce iść, i widzieć jak patrzą na mnie z dołu.

Nie róbmy sobie nadziei na lepszą przyszłość ktoś się z nieba nami bawi&

Moje życie, to maszyna smutku i cierpienia, która z dnia na dzień coraz bardziej się rozpędza, w końcu wybuchnie i zniszczy wszystko , co było choć cząstką radości mojej egzystencji.

Najlepsze rzeczy w życiu są niewidoczne  dlatego zamykamy swoje oczy kiedy całujemy, płaczemy i marzymy.

Jak mówić to mądrze, jak przeklinać to wściekle.

Kiedyś zmierzałam do szczęścia, dziś nie wiem sama, gdzie biegnę. Bo niebo jest już chyba zbyt odległe.

I brakuje mi tej małej dziewczynki, która nie martwiła się niczym&.

Pobiegła udowodnić światu, że jednak jest jeszcze coś warta.

Życie jest jak statek na wzburzonym oceanie. Wie skąd wypłynie, ale nie wie gdzie stanie&

Jeśli pytasz mnie czemu słucham muzyki, to tak jakbym zapytała czemu oddychasz.

A to co kiedyś było wszystkim teraz już nie ma znaczenia. Po prostu żyjesz, szukając wciąż nowego sensu istnienia.

Niezdarnie siadła na parapecie, wystawiając nogi za okno. Machała nimi beztrosko, nie zważając na fakt, że znajduje się na dwudziestym piętrze. Przecież kazał jej być dzielną&

Widzisz jej spojrzenie? Przesiąknięte jest smutkiem, tęsknotą, czymś, czego pragnie ponad wszystko, coś, czego nigdy nie będzie miała.

Miłość jest wtedy, gdy czytając wszystkie te opisy myślisz o jednej osobie.

Jeśli masz być kiedyś szczęśliwy to dlaczego nie zaczniesz od dzisiaj?

Osoba godna Twoich łez nigdy Cię do nich nie doprowadzi.

A dzisiaj gdy przyjaciółka zapytała mnie czy nadal coś do niego czuję, serce znów się odezwało.

Tak nadal należy do niego.

Moje serce powinno nosić okulary- przecież jest zupełnie ślepe.