Nie zaglądając tutaj, nie dodając nowych wpisów wiem, że w moim sercu jest miarowy spokój. Jeśli jednak mnie tutaj ciągnie, to wiem, że znów coś zakłóca mój spokój, mąci "szczęście", które udało się wytworzyć przez dany okres czasu. To smutne, że życie nie może być po prostu łatwe, iż każdego dnia nie można po prostu wstać z uśmiechem na ustach i wiedzieć, że nic złego się nie wydarzy. Nie być tak na prawdę pewnym ani jednego momentu w ciągu całego dnia, to na prawdę straszne uczucie. Czuję się jak na diabelskim młynie, który obraca się coraz szybciej, a ja nie mogę z niego wysiąść, chociaż bardzo pragnę. Zbyt wiele spraw nawarstwia się w tym samym czasie. Cienie przeszłości znów dają o sobie znać. Nowe poczwary pojawiają się notorycznie w mniej więcej równych odstępach czasu. Zaufanie  - już od dawna jest mi nie znanym słowem. Wiara - powoli traci na znaczeniu, gdy nic się nie zmienia, a już na pewno nie na lepsze. Przepraszam - staje się nic nie znaczącą mantrą. Jak zacięta płyta, wciąż odtwarza ten sam kawałek i chociaż wciskam pauzę, to leci na nowo, jest może dzień, lub dwa spokoju, ale to wszystko. Muszę się zastanowić, czy mam dalej siłe walczyć znanymi mi sposobami, czy może nie lepiej usiąść i poczekać, komu tak na prawdę zależy i w jakim stopniu, ile jest w stanie zrobić. W zapomnieniu nie pomaga muzyka, książka, spacer, tening, porządny wysiłek fizyczny, ani rozmowa. Jestem w punkcie wyjściowym, a drzwi, które dostrzegam nie wydają się dobre. Wrócić nie mogę, a chciałabym cofnąć czas, chociaż o te 5 lat i pare miesięcy, by przeżyć niektóre chwile raz jeszcze.. Chwile z Tobą, te najważniejsze. 

"Może kiedyś zrozumiesz, że mój chłód jest najgłośniejszym wołaniem o Twoje ciepło.."

notakieo

Siewierz