:)

Pewnego dnia przyszedłeś do mnie.
Jak co dzień zapukałeś do mych drzwi.
Jednak ten poranek był wyjątkowy.
Miałam tyle siły i odwagi,
aby zaprosić Cię do środka.
Mówiłeś o Miłości. Opowiedziałeś wszystko co
przeżywałeś przez te wszystkie lata,
w których nie chciałam Ci otworzyć.
Większość osób już po pierwszym razie dałoby sobie spokój,
ale nie Ty. Ty codziennie przychodziłeś, pukałeś,
czekałeś... jak bardzo musiałeś być zraniony,
gdy po raz kolejny nie chciałam się z Tobą spotkać.
Ile cierpień, gdy odwracałam się od Ciebie.
Tyle dni, w których o Tobie nie myślałam.
Aż w końcu zdarzył się cud. Moje ręce,
choć z lekiem, chwyciły za klamkę.
Nie byłeś zdenerwowany długim czekaniem.
Powiedziałeś tylko: "witaj" i objąłeś moje ramię.
Żadnych żalów, żadnych słow, goryczy.
Ty tylko ucieszyłeś się ze spotkania ze mną.
Przez tę jedną krótką chwilę zdążyłeś mnie obudzić.
Obudzić z bardzo długiego snu, w którym trwałam przez lata.
Uzdrowiłeś mnie.

Od tamtej chwili nie chciałam już nigdy się
z Tobą rozstawać. Ani na sekundę...
Ostatnio nasze spotkania są rzadsze.
Dlaczego? Co się stało ze mną?
Że Ty czekasz na zaproszenie to wiem.
Tylko czemu nie potrafię cieszyć się z naszych
rozmów jak kiedyś? Co się zmieniło?
Ja się zmieniłam...
chciałabym jak dawniej przytulić się,
być blisko Ciebie. Chciałabym poczuć znów tą moc,
że razem możemy wszystko.
Dla Ciebie budzę się każdego poranka.
Dla Ciebie żyję. Ty wiesz...