.

zdjęcie stare. wakacyjne. 

Życie to jakiś koszmar, totalne dno. 
Jak można się tak męczyć życiem w ciągu jednego tygodnia? Mam dosyć. 



Rozmawiałam wczoraj z przyjaciółką na temat śmierci. Powiedziałam jej prawdę. Powiedziałam, że chciałabym umrzeć. A ona odpowiedziała: Pomyśl o mnie i Paulinie. Nie zostawisz nas przecież.
Prawda, nigdy bym im tego nie zrobiła, choć tak bardzo tego pragnę. Czuję się koszmarnie, zmęczona i smutna. I już sobie wyobrażam reakcję tych, którzy przeczytają to, o ile ktoś to zrobi : Emo! Pieprzone emo! 


Otóż nie, nie jestem emo, choć przechodzę takie chwile jak każdy człowiek. Załamuję się, aby powstać. Choć nie wiem czy mi się uda. 

Czuję, że niedługo kompletnie zeświruję. I to nie z powodu drobnostek, po prostu sama siebie wykończę. Psychicznie raczej. 

Mój tata mówi, że nie mogę się "depresjować", bo kto będzie go pocieszał?
To miłe, ale na pewno nie ja.