To miało być takie proste, miałeś przybyć, odwrócić mój świat do góry nogami i zostać. To wszystko. Tak powinno być. Miałam budzić się każdego dnia patrząc na Twoją cudowną twarz, miałam pamiętać jak smakują Twoje usta, miałam nie zapominać. A teraz, nie potrafię powiedzieć jaką masz skórę w dotyku, nie pamiętam jak to jest trzymać Twoją rękę, nie pamiętam wielu ważnych chwil. Tyle lat całowałam Cię na "dzień dobry" i do widzenia" i wcale tego nie zauważałam, weszło mi to w krew. Może tak właśnie byłoby gdybyś umarł... może rozpaczałabym, żałując, że nie została mi dana jeszcze jedna minuta przy Tobie, może wydawałoby mi się, że patrzysz na mnie, jak gdybyś nigdy nie odszedł, może leżałabym na łóżku z nadzieją że leżysz tuż obok, że gdy wyciągnę rękę to natknę się na Twoje nagie ciało, które zawsze jest tak ciepłe, tak pełne bezpieczeństwa. Przypuszczam jednak, że gdybyś umarł, nie miałabym najmniejszej szansy, Nie zdołałabym powiedzieć tego co powinnam powtarzać Ci co dzień: Kocham Cię.