wycięte z pamiętnika.

wierze w strach. to on motywuje moj umysł do nagłych wypadków, on przyzwyczaja mnie do stresu - mój stres pozwala mi trzymać w sobie sztywno informacje, które budzą we mnie lęki i boję się... tego co każdy na tym świecie. boje sie patrzeć prosto w oczy, czuję stach... mój umysł dostarcza mi dużo negatywnych informacji, boję sie stawić krok, który zacznie lub skończy wszystko co nagle pryśnie lub błyśnie , boję się słów płynących z mojego zimnego serca.. słowa te nikomu nie dodały by otuchy, raniły by i wyrażały twarde przemyślenia.. boje sie ludzi, którzy patrzą na mnie złym wzrokiem, boje się ich wzroku, ich myśli... '' wyglądem potwór, wnętrzem potówr ''  boje sie odychać, bo tlen mnie dusi.. brakuje mi czegoś niezbędnego do życia.. boje sie wracać do przeszłości, stresuje sie.. informacje są zbyt pozytywne, bo przyszłość niezadowala... Niewiem co się ze mną dzieje. próbuje milczeć, ale otaczają mnie moje własne krzyki wołające o pomoc. dziwne?

chciałabym naprawdę... kochać...