Zła­ma­na ga­łąź śli­wy
u sa­me­go czar­ne­go ra­mie­nia
jest jak po­emat żywy
O bez­owoc­nych ma­rze­niach.

I jam drze­wo, któ­re ży­cie wię­zi,
i w rę­kach się wa­szych sza­mo­cę -
nie łam­cie mo­ich ga­łę­zi:
wszyst­ko to są owo­ce.

Daj­cie mi pach­nąć bez sło­wa
- owoc mój słod­ki jest, wie­cie?
Bę­dzie­cie kie­dyś ża­ło­wać,
że­ście za­tru­li mój kwie­cień... 

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska