...

I był na wyciągnięcie ręki, a jednak tak niedostępny. Pomyślała: "Nawet Kilimandżaro zdobyto, wiec i ja zdobędę Ciebie." Chciała w to wierzyć, ale los płatał jej cały czas figle oddalając ja jak najdalej od tych banalnych marzeń, które mimo swojej prostoty nie potrafiły wejść w życie i nabrać realnych obrotów. Szukała Jego wzroku i w milczeniu słyszała Jego błędy językowe. Jego jąkanie się i zacinanie w ciszy. Choć mówił do niej w języku polskim, ona robiła wielkie oczy i miała wrażenie, że to japoński, choć do Niej krzyczał, ona ledwo to słyszała, choć wyraźnie wskazywał na Nia, ona oglądała sięz a siebie szukając obiektu, który został wskazany przez Niego. Nie rozumiała nic. W tym przypadku chyba nie chciała rozumieć, że odchodzi. I choć nie była to miłość czuła, że nie może tego odpuścić, kolejny raz nie da się wyrolować, nie teraz, nie Jemu. Satysfakcja? Możliwe, że o to mu chodzi, tylko dlaczego nie potrafił powiedzieć wprost? Zachowanie małego dziecka, które boi się powiedzieć, że stłukło wazon mamy, albo woli zjeść słoną zupę, która i tak zwymiotuje, gdy tylko do st weźmie ostatnią łyżkę. Po, co brnąć w coś czego nie ma się zamiaru dalej ciągnąć? Troszkę to niezrozumiałe było dla Niej, ale tylko troszkę. Wstała pewnego ranka z uśmiechem na twarzy. Za oknem, wesołym promyczkiem witało ja słońce. Po co to wszystko? Po to by po chwili nadeszła chmura, zakryła słońce i by uświadomiła sobie, że obudziła się sama, że nie ma już Jego. Wskakując pod zimny prysznic miała nadzieję, że obudzi się z tego koszmaru. Wycierając mokre ciało szorstkim ręcznikiem miała nadzieje, że zetrze Jego dotyk ze swojego ciała.  Wbijając szczotkę we włosy i głowę, próbowała wyczesać myśli o Nim. Szorując zęby chciała zneutralizować smak Jego ust. Kiedy nakładała tony makijażu na twarz jej głównym celem było zakrycie smutku i domalowanie sobie uśmiechu czerwoną szminką. Wszystko szło by fantastycznie, gdyby nie fakt, że z sercem nie potrafiła zrobić nic. A później tylko zaglądała w telefon i czekając na Jego telefon, zatracała sie w czasie, który mknął jak szalony ślimak. Katem oka zerkała na wspólne zdjęcie. Błysk w oku i łza. Jak nazwać to co do Niego czuła, skoro wiedziała, że to nie jest miłość. Co powinna zrobić by uspokoić serce, myśli, siebie.. Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na te pytanie. Odpowiedzi brak. Pozostawiona na pastwę losu i przebieg nieodgadnionych zdarzeń, ruszyła przed siebie zarzucając jedynie na siebie miękki żółty szlafrok i wkładając na bose stopy kapcie w kształcie czerwonych króliczków. Nie trzeba jej już nic. Była na skrzyżowaniu i teraz sama musiała podjąć decyzję, co dalej z tym fantem zrobić.

Nawet   Kilimandżaro  zdobyto.

Więc  i  ja   zdobędę  Ciebie.

'mokiki'

...