Urodziłem się 17 lat temu i na tym etapie życia mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że rozumiem ten cały shit, rolę jednego człowieka w świecie. Nie wiem czemu, ale odkąd byłem małym bachorem, myślałem o tym co jest po śmierci, do czego dążymy w życiu, doszedłem do wniosku, że najważniejsze to zostawić po sobie ślad przed śmiercią po której jeszcze nikt prócz Jezusa(?) nie wrócił. Ślad, przez który zostaniesz zapamiętany, wydaję się, że nie ma żadnej łatwej drogi, żeby to osiągnąć. Musisz harować na to całe swoję nędzne życie, a i tak nie masz gwarancji, że to się uda. Zostać drugim Michaelem Jordanem czy Adamem Mickiewiczem rzecz jasna nie jest łatwo. Ja obrałem inną drogę niż wspomniani przeze mnie panowie, dwanaście miesięcy temu  poznałem dziewczynę która kompletnie odmieniła moje życie, kurwa użyłem oklepanego tekstu rodem z Amerykańskich komedii romantycznych, ale taka jest prawda, najcudowniejsza prawda. Kocham jej entuzjazm, radość, ogólną pozytywną energię i choć jak to ludzie, kłocimy się, mówimy w złości wiele rzeczy które normalnie nigdy nie przeszły by Nam przez gardło to obydwoje wiemy, że to co jest między Nami przetrwa całe wieki. To jest właśnie ten mój własny ślad.