akwarela...

jest uśmiech. półuśmiech. trochę śmiech. a trochę 'słoik słonych wspomnień'...

biała bluzka była, czerwone korale i poliki też, wypaśny zegarek na ręce (thank you mtv for pimping my watch)również! a wszystko po to, aby pięknie pożegnać LO.

były też różne wściekłe, czyste, gazowane (gaz-niegaz,  pączki z ajerem i bez...), z sokiem i bez soku- 'naturalne, niczym nieskażone ni zepsute', z pianką tudzież te 'po ściance', smakowe i nie-red'sy, czarne, czerwone, złociste, przezroczyste i nawet łyk fioletowego...

poza tym smaczne, drażniące, duszące, niezdrowe, zwęglające i parzące....

oraz "pospieszne jak dym i lotne jak cień" plotki i ploteczki....

ALE! wiadomo, że i tak nic z tego 'wszystkiego' nie ma znaczenia, bo

teraz, po    eL - oO                                                             (rym z bo...)

... już właściwie...kończą się schody-ruchome . a zaczynają schody. te takie z bloku. ohydne i betonowe. mniaaaAM.

"Tęsknię, choć wiem- nie powinienem...
Zostałem sam jak stoję

z rozsznurowanymi butami

mam słoik pełen słonych wspomnień o Tobie..." /f-i-s-z- sznurowadła

O Mato Przenajgumieńsza!

Jakaż notka owa

jest w depresji...     

tak jak ja.

ha. ha. ha.