And when I'm walking a dark road

Jest źle, beznadziejnie. Dlaczego? Bo nie jest już tak jak kiedyś? Nie, widzę jak bardzo się zmieniła, w tak krótkim czasie. To wszystko nie ma sensu. Wiem kim jestem. Nikt mnie teraz nie zna. Dla większości ludzi jestem obca, a oni są obcy dla mnie. Niby rozmawiamy, ale tak naprawdę co oni o mnie wiedzą? Co ktokolwiek wie o mnie? Nic. Nienawidzę osoby którą kiedyś byłam. Mam tylko nadzieję, że nie byłam kimś takim. Ja nigdy nie dopuszczałam do siebie blisko ludzi. Niby fajnie, znam wiele osób, rozmawiam, ale czy oni wiedzą coś o mnie? Zdaje mi się, że nie. Ludziom się wydaję, że ja taka jestem? Dlaczego, bo ja się umiem dostosować, ale to tylko teraz, nie będę tego robić. Dziś, może godzinę temu doszłam do tego. Jak bardzo zmienił się mój tok myślenia, mój światopogląd. Tu nie chodzi, że wiem wszystko o życiu, ale wiem więcej niż moi rówieśnicy. Dużo więcej. Nie jestem dzieckiem, choć czasem się tak zachowuję, każdy tak ma. Nie jestem tez dorosła, ani nie jestem pustym nastolatkiem. Za pewne wielu ludzi zaprzeczy, ale nie znacie mnie. Bo tak naprawdę ciężko jest poznać kogoś, kto nie dopuszcza nikogo do siebie. Czasem się zastanawiam jak można czuć się tak obco przy ludziach, przy których powinnam być sobą. Jednak tak się długo nie da. W sumie to bezsensu i rano będzie dobrze, normalnie, ale tera o tym myślę. Mam ochotę wyjść z domu i pochodzić. Lubię chodzić nocą i rozmyślać o tym wszystkim, choć czasem dochodzę do dziwnych wniosków. I wiecie ja byłam mądrzejsza, ja potrafiłam sobie z tym poradzić wy nie dorosłyście jeszcze do tego. Może kiedyś, albo na na pewno kiedyś.

Fear of the dark