Czasem gdy patrzę na swoje tatuaże

to myślę, że moi bliscy mają szczęście.

Bo gdyby kiedyś ktoś znalazł mnie w rzece,

to nie będą musieli jechać i stwierdzać,

że to naprawdę ja. 

Ludzie są podobni, ale nie zdarzają się

osoby o wszystkich identycznych tatuażach.

To jeden ze sposobów walki z homogenizacją świata.

Uroczy i artystyczny.

To jakby wszczepić sobie van gogha pod skórę.

Myślę, że gdyby Van Gogh żył dzisiaj, to byłby

tatuażystą. Wolałby, żeby jego dzieła żyły 

i chodziły po świecie a nie tkwiły w Luwrze.

Wigilia to zawsze był czas,

który sprawiał że się rozpływałam.

Na chwilę nie umiałam się marwić ani bać.

Choć dzisiaj wiem jak często mój lęk nie ma sensu,

to mam świadomość, że w swojej irracjonalności buduje mnie.

Jestem zawsze gotowa na tyle, na ile to możliwe,

mam obczajone wyjścia awaryjne z budynków

i niezręcznych sytuacji.

Lubię ludziom mówić co myślę,

bo najczęsciej myślę krytycznie

a ludzie są zakochani w sobie 

i jakoś fajnie się patrzy, jak im

ta bańka perfekcji pęka.

Wystarczy im powiedzieć, że czlowiek

też jest zwierzęciem i patrzeć jak im

się cały świat w głowie przewraca jak domino.

Jesteśmy śmieszni strasznie.

Chciałabym przewinąć taśmę,

dowiedzieć się już że miałam rację

i że moja wytwałość cokolwiek dała,

Chciałabym już mieszkać w Warszawie

i jeździć bez gps'a. 

Chciałabym już sobie udowodnić, że 

świat jest moim domem a nie miejsce, 

w którym się urodziłam.

Chciałabym juz być bardziej odważna

i oderwać nogi od ziemi.

Nauczyć się tak nie tęsknić i wierzyć,

że czas przecież traktuje uczucia chloroformem.

Ale to jeszcze za moment.

Jeszcze ostatnie podrygi

najbardziej bolesne i wytrącajace

 z równowagi, o którą bardzo walczę.

Jeszcze trochę zgniecionych kartek

i zarwanych nocy, jeszcze chwila w

 tym miejscu, które bardzo nie jest moje.

W te ostatnie 1.5 roku tutaj

chcę kochać, doceniać, chłonąć

ten czas kiedy wszyscy jesteśmy razem

zdrowi, kiedy nic nam nie grozi.

Tego też życzę Wam na święta.

xxx

N.