Z tej pamiętnej jazdy na łące wśród pasących się koni... ^^

Na konie nawet boję się jechać.Za dużo cierpień...Jak będzie ładnie jutro,to może pójdę do stajni tylko,że tam dojście jest praktycznie niemożliwe - maximum błota + ojciec z synem jeżdżą tam quadem

Ahhh...Mam taką ochotę,wprost POTRZEBĘ wybrania się do Raciborka do moich kochanych rumaków ^^ Ja chcę to wszystko jeszcze raz powtórzyć!

Morko,Litwinko,Moherku,Wolancie

Tęsknię za Wami! ;(

"Bardzo starałam się zapanować nad płaczem. Pamiętam, jak pewnej nocy, zwinięta w kłębek w tym samym

rogu tej samej starej kanapy, znowu zalewając się łzami pod wpływem tych samych co zawsze żałosnych myśli,

spytałam samą siebie: Czy jest w tej sytuacji coś, co mogłabyś zmienić? Byłam w stanie wymyślić tylko tyle,

by zwlec się z kanapy i nie przestając szlochać, próbować stać na jednej nodze pośrodku pokoju.

Skoro nie potrafiłam powstrzymać łez ani zmienić tego ponurego wewnętrznego dialogu, chciałam udowodnić,

że wciąż jeszcze sprawuję nad czymś kontrolę: przynajmniej mogłam się zapłakiwać, balansując na jednej nodze.

To już było coś."