ty chciałbyś zapomnieć, ja nie zapomnę nigdy. ile to nas bolało, ile zabrało krzywdy. nie zamknę tego nigdy, nie dam umrzeć tym chwilom. choć jesteś daleko wspomnienia we mnie żyją. ten czas czas płynął tak miło, pamiętasz twoje słowa, że to się nie skończy, historia jest gotowa? a teraz prawda nowa, ja pytam się dlaczego, nie znamy swej osoby, nie szukamy niczego. co los zrobił dobrego, rozdzielając dwa serca, choć wmawiał będzie dobrze, teraz już wiem, morderca. może to będzie nerka, może inny narząd. ja oddałabym swe życie, tym dalekim obrazom. wspomnienia nic nie dadzą, ja dobrze o tym wiem, lecz im bardziej zapominam tym bardziej we mnie drze. czuje się jak w grze, w której używam mowy, by zatrzeć to co czuje, wyleczyć się z choroby. czas powoli leczy rany, zaciera krople krwi, wylane w czasie smutku, gdy zamknęłeś drzwi. los sobie ze mnie kpił, ja dobrze o tym wiem, bo życie to ne bajka, prowadzę ostrą grę. staram się mówić nie, gdy numer w telefonie, kusi, żeby napisać, przypomnieć mi o tobie. lecz chyba będę w grobie, gdy znowu kontakt wznowie, muszę zaciskać zęby, przestać żyć w chorobie. pamiętam, miałam fobię. czuję, że jestem silna, no po co ranić serce, gdy ja nie byłam winna. może to wers dziecinny, lecz wspomina co było. gdy żyłam tylko tobą, gdy serce mocniej biło. no ale się skończyło. i trzeba się z tym zgodzić. ty pamiętaj chłopaku, nie będziesz mnie już zwodzić.