photoblog.pl

do bólu czyste

pielęgnuję światło

zasiane w sercu

twoją wskrzeszoną z milczenia dłonią

troszczę się o pocałunki

ich niezliczona liczba

dopasowuje się do moich ust

przed poszumem naszych kroków

uciekają łzy

w duszy otwiera się rana

zadana zachłanną tęsknotą

echem które nie podoba się przyszłości

kocham się w twej nieobecności

niosącej same wzruszenia

dyktującej poemat

który spisuję na ścianie

odkąd przestałam wierzyć

w cztery pory roku

odkąd z moich ust uwolniła się modlitwa

rozkładam ramiona

unoszę się ponad granicę

między ziemią a niebiosami

sercem zahaczam o wilgotne obłoki

za naszymi plecami rozkwitają

zimowe kwiaty

w sercu dojrzewa kryształ

który ukryję

przed przegadaną przeszłością

zmyślam pośpiesznie jutrzenkę

aby zapaliła w nas pożądanie

uroczyste zetknięcia dłoni

zakazane spotkania ust

nasze światy przestały kolidować

złączyły się spojrzenia

do bólu czyste

do bólu samotne

będzie jak w przyszłości

powierzymy pożądaniu nasze smutki

podarujemy Bogu zwątpienie

że to co naiwne

nie wiąże się z błogością