Mam wrażenie, że zapomniałam jak pisać. Nie tylko opowiadania. Również jak pisać recenzje, życzenia, smsy... Zapomniałam jak pisać życie, jak snuć opowieść, którą sama przecież jestem... To tak, jak gdybym tylko udawała, prześlizgiwała się z dnia na dzień. Chciałabym wierzyć, że potrafię to robić, że dobrze mi to wychodzi i co najważniejsze, że chcę to robić... Kiedyś pisanie było częścią mnie, na dodatek nieodłączną. Nie ważne, czy siedziałam na peronie, byłam w szkole, czy nocowałam u przyjaciółki - wciąż gdzieś coś bazgrałam, tworzyłam notatki w telefonie, układałam w głowie scenariusze. Czasami mi tego brakuje. Czasami tęsknię za Afrei, Danielem, Izi, Alexem czy Chrisem. Naprawdę. Bo każdy z nich jest w jakiś sposób częścią mnie. Nigdy nie sądziłam, że tak to wszystko się potoczy.

Edelline