Smutek jest częścią zycia człowieka...
radość w parze idzie jak cień...
wolisz iść równo i się nie potykać ...
lecz nie wiesz przecież co przyniesie dzień...
to co zależy wyłącznie od ciebie
wcale nie daje gwarancji ci
że dziś będzie dobrze
bo jednak nie wiesz
że zbyt wcześnie przed cieniem swym mozesz zamknąć drzwi.
Od kilku dni doświadczam przyjaźni.
Takie prawdziwej szczerej.
O takiej jak zawsze marzyłam.
Daje i biore. Pomagam i pomagają mnie.
Może i życie płynie dalej, ale u mnie jest tak jakby zatrzymało się,
aby zrobić mi na złość.
Abym specjalnie cierpiała,
Pocierpię i przestanę, bo dzięki niektórym osobą chce mi się żyć.
I wkońcu przekonam się o swojej "zajebistości".
Tylko muszę przemyśleć, odpocząć
od pospiechu życia.
Miłość to miłość,
na którą trzeba zapracować,
ja teraz musze pracować na co innego.
Dlatego nie mam siły ani czasu, ani chęci na miłość.
to okrutne, ale prawdziwe.
Zrozumiecie mnie wszyscy, jestem tego pewna.

Trudno jest żyć.

A jeszcze trudniej żyć naprawdę,

cały czas w relanym świecie.

Z każdej strony coś nas atakuje,

zaczepia, dławi.

Ale żyjemy.

Bo wiosną kwiaty pięknie kwitną,

bo śnieg jest zimny,

a uśmiech drugiej osoby taki ciepły.

Nawet jeżeli tylko na fotografii.
A znacznie łatwiej się żyje ze świadomością,

że zaraz znowu wszystko może się sypnąć.

I z doświadczeniem, że i tak znowu wstaniemy.

Bo tylko diabeł upada i nigdy nie wstaje.