139.

dziwne jest to zdjecie. (..) Mieli swoj własny, indywidualny świat. Własną porę na poranna kawę, własną lokalną gazetę, pozbawioną problemów. Trzymając się mocno za ręce, chodzili polnymi ścieżkami i rozśmieszali się do łez. Puszczali na wietrze latawiec. Siadali na pachnącej trawie i jedząc mus truskawkowy, rozmawiali. Kochali to robić. [b]Słowa krytyki chorego świata nie docierały do nich..spadały gdzieś obok.[/b] Było im dobrze razem. Mówiła: wiesz?, uwielbiam Cię jak wiatr. Nie widzę go ale go czuję, czuję też, że Cię uwielbiam. Wtedy, gdy mieli siebie, rozumieli,że tylko w miłości kompletne zero może być dla kogoś wszystkim. Cieszyła ich każda sekunda spędzona razem. - Opowiadał, wsypując kolejną łyżeczkę cukru do kawy, w malutkiej kawiarni przy starówce..