09.08.2024 r.

Przybądź o tradycyjnej porze. Przynieś w sercu ziarno prawdziwego życia i usychającej śmierci. Zamieszkałam we śnie, z którego nie sposób uciec, gdy wymaga tego odległa meta. Niby krzywo przyszyty uśmiech, niedopasowane ciało - z lepkiego, pobudzonego wieczora uwalnia się pociąg, co zapomniał, do jakiej stacji zmierza. Otwórz przede mną swoją teraźniejszość, zadedykuj wspomnienie, które poszukuje winnych. Zwyciężona przez pocałunek, przeszyta muśnięciem - kocham cię aż do wieczności.