11.08.2024 r.

Kocham jesień. Delektuję się twoim pierwszym uśmiechem, pierwszym słowem. Wszystko to część przeszłości, co nigdy się nie kończy. Nieprzebyte poranki, skały wydrążone niewłaściwe dopasowanym słowem - nie jesteśmy identycznym spotkaniem ciał, zespojeniem dusz, które błagają o odrobinę czerni, o brakujący element istnienia. Krew pomyka wartko w wątłych żyłach, rozum dopasowuje się do serca. Czy to najwyższa pora, aby porzucić czas, a rozpocząć wieczność? Nie zasługuję, aby być dotykiem.