A więc zacznę od tego, że coś się we mnie zmieniło, dokładnie nie wiem co, ale zrobiłam się jakaś inna. Ola dziewczyna która zawsze była uśmiechnięta, pełna życia, nagle stała się zamknięta w sobie, ostrożniejsza i ma zero chęci do życia. Kiedyś umiałam się cieszyć każdą chwilą. Teraz? Oczywiście dalej potrafię, ale to nie jest to samo. Jest inaczej. Codziennie w nocy płacze. Czemu? Sama nie wiem, myślę że moje życie jest tak chujowe, że o ja pierdole, ale wcale tak nie jest. Moje życie jest na prawdę piękne, tylko ja jak zawsze muszę coś odpierdolić. Nie wiem na prawdę co się ze mną stało. Teraz oczywiście, o jezu ale gimb pisze o swoich problemach w internecie. Okej, spoko rozumiem, ale mi to pomaga, mogę się wyżalić. Oczywiście mogłabym się wyżalić przyjaciołom, ale nie potrafię. Nie chcę po prostu zaśmiecać ich życia swoimi problemami, bo widzę, że Oni są bardzo szczęśliwi. Ja też jestem bardzo szczęśliwa, ale nie umiem tego docenić. Kocham bardzo swoich rodziców, rodzinę, chłopaka, przyjaciół, ale czasem zastanawiam się za co Oni mnie tak kochają. W stosunku do rodziców strasznie się zmieniłam, współczuję im. Chciałabym, tak jak kiedyś być ich kochaniutką córeczką, która zawsze ich się słuchała, nie pyskowała. Z najlepszą przyjaciółką kłócę się cały czas o byle gówno. Niby takie małe kłótnie, a bolą, jak największa krzywda. Nie wiem co jest ze mną. Zaczęłam strasznie uważać na siebie, a zarazem przez to, cały czas chodzę smutna. Może na zewnątrz tego nie widać, ale w środku wszystko mnie rozpierdala. Włączam sobie jakąkolwiek piosenkę i od razu płacze, bo przypominam sobie jakieś wspomnienie, jak byłam szczęśliwa. Dalej jestem szczęśliwa, bo tak na prawdę nic mi nie brakuję, co chcę to mam. Tylko nie umiem się już tym cieszyć. Czemu? Tak na prawdę nie wiem. Po prostu się zmieniłam..