=/

życie jest szkłem które jakże rani brutalnie... przyglądając się dokładniej widzisz że to odłamki lustra stłuczonego... widzę coś tam nikłego... swoją mglistą podobiznę pełną pustki- bez wyrazu... stwarza wrażenie smutnej a może to moje prawdziwe oblicze... życie jest szkłem - czasami ciepłe barwy tęczy przybiera... ale ile było takich chwil? Pięknych i kolorowych... Już ich nie ma - Pozostają tylko wspomnienia... Choć wiele blizn pozostawia życie Powstają z każdym dniem nowe na sercu odciśnięte... jak kamień ciążące... czy warto dusić to wszystko w sobie? Może tak stłumie lęki i smutek Swego kaleczącego szkła... A może to ja Uparcie wpycham rękę w szkło Raniąc się nieustannie? Powstaje wieczny dylemat- -Czy warto?... Czy nieustannie odnawiająca się rana W końcu się zagoi...? Może wkrótce nadejdzie kres cierpienia... Zakryje moje powieki czernią nocy... I łza spłynie tylko po twarzy.. Nastanie czas tak oczekiwany Snu wiecznego... I wreszcie łza spadła... Ale to była niezwykła łza... Pełna ulgi i smutku... Szklana – - kończąca me życie...