przestańmy istnieć

Nie wiem czemu tak mnie to wszystko boli. Nawet każdy głupi komentarz na facebooku zaczyna mnie drażnić. Takie pierdoły, które nie maja najmniejszego znaczenia wywołją u mnie niepohamowany smutek i żal. A goryczy mam w sobie ostatnio zbyt wiele.

Straciłam siły. Nie mam już tej energi, która pozwalała mi udawać, iż jest w porządku. Nawet przy tobie nie do końca wychodzi mi uśmiechanie się- a przecież udawało ci się wywoływać u mnie radość. 
Za 150 pare dni mam maturę a nie robię nic. Leżę zamknięta w czterech ścianach, otoczona iluzją ciepła i szczęścia. A potem by zabić dreszcze i poskromić zjazdy załatwiam się gorzej i gorzej. I przestaję liczyć na lepsze jutro. I czuję, że ostatecznie kieruję się w złą stronę.

Może zadzwoniłbym do ciebie z budki

Mówiąc, że zależy mi na tobie i jestem smutny

i stoję na dole z flaszką wódki

Wziąłbym łyka i o nic nie pytał

Pocałowałbym cię w usta, by poczuć smak życia

Odwrócił się, przyłożył sobie lufę do skroni

Gdyby miało nie być jutra tak właśnie bym zrobił

I jeszcze wcześniej łyknąłbym trochę Valium

I przegrał  resztę hajsu

I do jutra byłbym martwy i kurwa przyrzekam

Chyba to zrobię, bo jutro nic mnie nie czeka