odreagowuję. to konieczne, bo osobą jestem porywczą i emocjonalną, jestem nerwowa i wszystko mnie drażni. odreagowanie jest niezbędne, żebym jakoś funkcjonowała. więc odreagowuję śpiewając Chapman sobie.

szkola doprowadza mnie do szału. do szału doprowadza mnie brak konkretów i same domysły. boję się dopuścić do siebie myśl, że ta szkola to koszmarny błąd. przecież będę doskonałym menadżerem [czy kimtam.]

uczenie się zachowań organizacyjnych pochłania resztki mojej ludzkości, jestem chodzącą irytacją, frustracją i kłebkiem nerwów. a przeciez to takie nic w porównaniu z przyszłotygodniowym zarzadzaniem zasobami ludzkimi. bajecznie.

jutro też będę odreagowywać. będę pić herbatę i palić shishę z jednymi z najlepszych. z moimi.

widok całkiem nowiutkiego kochanego obiektywu wcale nie poprawia mi nastroju, kiedy mam świadomośc, że jak dobrze pójdzie, to aparat będę miała dopiero w niedzielę. o ile dobrze pójdzie.

dużo we mnie złości i strachu. i niewiele śpię.