"Pamiętacie jak to jest być dzieckiem i wierzyć w bajki? Mieliście fantazje o tym, jakie będzie nasze życie.. biała suknia, książę, który zaniesie cię do zamku na wzgórzu.
Leżeliście w łóżku w nocy z zamkniętymi oczami i mieliście tak wiele nadziei.
Święty Mikołaj, zebowa wróżka, piękny książę.. byli tak blisko, że mogliście sprawdzić jak smakują.
Ale w końcu jesteście dorośli. Któregoś dnia otwieracie oczy i.. bajka znika."

Bajka zniknęła. Czasem mam nadzieję, że jeszcze powróci i napełni moją głową tyloma optymistycznymi wizjami, że będę miała wrażenie, jakby mój mózg i serce miały eksplodować ze szczęscia. Że sny, które przecież są tylko snami, nagle staną się namacalne. Chociaż na chwilkę uwierzyć, że marzenia się spełniają, o czym przecież przekonałam sie nieraz. Naprawdę się spełniają. Może nie te o pałacu na wzgórzu i księcia na białym koniu w srebrzystej zbroi, o wielkim bogactwie i nieskończonej miłości, nie te marzenia wyjęte rodem z baśni braci Grimm czy Perraulta. Spełniają się te malutkie, pozornie nieistotne. A jednak. Nawet te malutkie mają ogromną wartość. Tak sobie myslę, że czasem warto wierzyć w bajki, które pisze dla nas nasza wyobraźnia, bo to daje siłę napędową do przetrwania dni przepełnionych szarością.