Pamiętasz, jak zasypiałeś przy swojej ulubionej piosence? Pamiętasz, jak marzyłeś, że chciałbyś tam być? Pamiętasz, jak myślałeś, że zaraz naciśniesz pedał gazu i ruszysz? Pamiętasz, jak czułeś, że łóżko, w którym leżysz jest leżanką w tamtej ciężarówce? Pamiętasz, jak pragnąłeś by być z nim, ze swoim tatą? - Tak, pamiętam. - A czy pamiętasz, jak pierwszy raz wsiadłeś do kabiny i wyruszyłeś w trasę? Jak mijałeś granice, oddalałeś się od domu, rodziny, znajomych? Jak Twoje serce z nieznanych powodów biło tak szybko, jak nigdy wcześniej? - Tak, pamiętam, doskonale pamiętam. - A dlaczego tak dobrze to pamiętasz, jak to możliwe, że nie umknął Ci nawet najmniejszy szczegół? - Pamiętam, bo ... poczułem, a raczej doznałem tego, o czym opowiada zawsze mi mój tata. Tamte opowieści, historie, które słysze zawsze, gdy wraca z kolejnej trasy wytworzyły w mojej głowie takie wyobrażenia, takie krajobrazy, że pragnąłem, by się w nich znaleźć. Zwykłe słowa, a sprawiały, że przestawałem chcieć żyć na miejscu, jak dotychczas. Zaczynałem czuć się, jak niewolnik, który nie może nic zrobić, by się wydostać, a jedyne widoki, to te same od nastu lat. Nie chciałem być więźniem we własnym domu, we własnym umyśle, własnego serca i duszy. Chciałem być wolny, duchowo i fizycznie. Sny były już tylko o trasach, marzenia również dotyczyły wyłącznie ich. Zanikałem wśród znajomych. Wytwarzałem swój własny, mały świat. Trakerski.

Jeśli przecytaliście notkę ^ to wielkie dzięki :D