Bałam się momentu, takiego jak ten, ale chyba zawsze czekałam. Wiedziałam, że nadejdzie i że nie będę wtedy wiedziała, jak wybrnąć z tego kłamstwa, że świat jest okej. Wrócił ze szkoły na piechotę, potargany i we łzach, nie rozumiał, przecież nic im nie zrobił, stał tylko na przystanku. Ma dziesięć lat i nie ogarnia, że może nie być powodu. Dałam sobie noc na ochłonięcie, dzień na załatwienie sprawy, ale wcale nie minęło, na swoim wkurwie mogłabym palić miasta.

Od początku listopada jest u nas jakoś dużo łez. Gdy Hanka dzwoni z życzeniami, a ja nie dziękuję, tylko rzucam czymś o ścianę, bo wieczny pył doprowadza mnie do szału. Gdy przyjeżdża następnego dnia z książką, muffinami i mężem w roboczych ciuchach, który kończy wywozić ten cholerny gruz. Gdy patrzy na mnie podejrzliwie, a potem przytula z całej siły i płaczemy obie. Gdy kupuje nam bilety na Masłowską, żeby wywietrzyć mi łeb, a w dzień spektaklu dzwoni z samochodu i długo milczy zanim wykrztusi, że bilety są na poczcie, ale ona nie wie jak miałaby przyjechać. Jak miałaby oddychać. Co będzie dalej. Dostaję tym jak w mordę, moje fochy na remont nagle stają się żałosne.

Zbieram się do kupy, robię co do mnie należy i nie wymyślam już bzdurnych powodów do użalania się nad sobą. Staję się morzem cierpliwości, spokoju i równowagi, chłonę jesienne wieczory, zapach bukowego dymu, TYNKI, pierwsze śniegi. A potem mój syn dostaje wpierdol, czekając na autobus, bo jako najmniejszy ze stojących tam chłopców, jest również najłatwiejszym celem. Nirwanę trafia szlag. Mnie trafia jasny chuj. Kurtyna.

givemenewsoul, 31 lat

Słupsk