chciałam coś konkretnego napisać ale wszystko wypadło mi z głowy. 

za 3 dni urodziny, taaak czuję się jakbym już odliczała do śmierci XD

no ale cóż, nie oszukujmy się, młoda jeszcze jestem, ale przeraża mnie szybkość tych lecących dni.

jeszcze tydzień temu byłam u mamy, nawet nie zdążyłam się wszystkimi nacieszyć a tu jeb niedziela.

za chwilę kolejne święta, później lato, 2 lata mojego 'małego' szczęścia.

3 lata z tym dużym szczęściem, swoją drogą przed wczoraj minęło nam 31 miesięcy.

doba mogłaby mieć 28 godzin, miałabym czas na wszystko, nawet na poczytanie książki.

chcociaż i tak jestem ekspresowa w czytaniu, jeszcze dobrze nie zaczęłam gwiazd naszych wina.

a tu pozostało 100 stron do końca.

mam nadzieje że zanim skończę czytać to przyjdzie już mój grey. 

tak nie będę inna, też mam ochotę na randkę z greyem. 

film już na zalukaj jest, ale mam dylemat:

najpierw film - potem książka czy odwrotnie, bo nie wiem z czego chcę być bardziej zadowolona.

nie mam pomysłu na jutrzejszy obiad, ogólnie nie mam pomysłu na wszystko.

ciągle jakieś dylematy, jakieś kompromisy a gdzie w tym wszystkim jestem ja sama? 

gdzie będzie ten cholerny czas dla mnie, samej samotnej w spokoju, proszę chociaż o chwilę samotności.

bo te 4 dni jak pisałam ostatnio zleciały mi za szybko i nie było czasu na odpoczynek i regenerację.

musiałabym sobie robić takie 4 dni chociaż raz w miesiącu, chociaż wiem że to nie wypali.

niedawno zaczął się rok, a tu już marzec i co? i nic. 

dalej jestem w kropce, w sumie jestem w niej już od dawna, nawet tego nie liczę.

ciągle nie wiem na czym stoję.

ciągle za czymś gonię, ciągle tęsknię - tak cholernie za Tobą tęsknię, wiem że to czytasz. 

więc powinnaś wiedzieć że to do Ciebie.

przemijamy, wszystko przemija, najbardziej to za czym gonimy i to na czym nam zależy.

jeszcze niedawno Jula była taka mała, pamiętam dokładnie godzine porodu, to jak bolały skurcze.

pierwsze karmienie, pierwsze przewijanie, pierwszy ząbek, pierwsze kroki, pierwsze słowo. 

a tu już 18 miesięcy szczęścia które ulatnia się z każdą sekundą, które przemija, ucieka.

czas nie pozwala się dogonić. 

chciałabym cofnąć czas, coś naprawić, czegoś nie zacząć, ale wiem że gdybym tyko mogła.

nie było by tu teraz jej, tej małej istotki, która raczy mnie codziennie skakaniem po głowie,

słodkim uśmiechem, jedzeniem wszędzie, zabawkami nawet pod lodówką.

czasami mam dość, no ale takie jest życie, sama je wybrałam.

może kiedyś będę z siebie dumna, teraz nie do końca, nie jestem do końca spełniona.

może kiedyś ona będzie ze mnie dumna, może kiedyś mi podziękuje za to że wytrzymałam.

teraz czasami nie wytrzymuję, jestem bezsilna, siadam i płaczę.

ale kiedyś będzie inaczej, tylko kiedy? kiedy to pojęcie względne.

może być to jutro, może być za tydzień, miesiąc, rok, a nawet za 10 minut.

liczę tylko na to że na starość powiem jestem z siebie dumna, jestem dumna z życia które przemija.

dobranoc.