Więc... co teraz?

Chyba powinniśmy się poważnie zastanowić na paroma istotnymi sprawami w Naszym życiu.

Coś poszło nie tak...

Gdzieś po drodze zgubiliśmy coś ważnego.

Ale biegniemy dalej przed siebie, uparcie, nie oglądając się nawet za siebie co to było.

Ja już nie wiem co o tym wszystkim myśleć. JAK mam myśleć.

Boję się. Zwyczajnie w świecie się boję.

Z każdym dniem, zamiast podlewać Naszą roślinkę, my... rozkopujemy ją.

Tak, jakbyśmy szukali czegoś wewnątrz. Jakbyśmy doszukiwali się jakiejś nieznanej Nam prawdy.

Nie zauważając przy tym, że w końcu zniszczymy ją doszczętnie.

Pogubiliśmy się. Zapomnieliśmy o sobie, najwidoczniej. Zapomnieliśmy jak powinniśmy traktować siebie nawzajem.

Tak jak było.. na początku. Wtedy wiedzieliśmy. Wiedzieliśmy, że trzeba szanować, słuchać, rozumieć.

"Trzeba"? A może to od początku było zachowanie wymuszone, a nie szczere? Takie, aby się przypodobać?

Żeby wypaść jak najlepiej, hm? Z czasem przestało być to wygodne i przestaliśmy udawać...?

Tyle, że ja nigdy nie udawałam. Zawsze byłam sobą.

Naprawdę jest mi smutno. Bo z każdym nadchodzącym dniem moja nadzieje gaśnie, a obawy sprawdzają się.

Mam ochotę zostawić to wszystko, bo czuję, że sobie nie poradzę dłużej, że nie mam tylu sił...

... ale boję się. Bo to jest tak, że gdy odchodzi ktoś bardzo Ci bliski, cierpisz, bo wiesz, że zabrał ze sobą cząstkę Ciebie.

Tę cząstkę, którą oddałeś.

Tą cząstką jest serce.