jestem wędrowcem przez brzydotę. 

znów tutaj wracam, aby posmęcić.

to przedziwne, internetowe miejsce traktuję niby pokój zwierzeń. ciasny, przesiąknięty zapachem dymu kadzideł i papierosów.

cóż mogę napisać?

kocham Ją. wciąż, nieprzerwanie.

im bardziej próbuję przestać, jakoś Ją sobie obrzydzić, wtłuc do głowy, że nigdy nie będziemy razem - moje uczucie wzrasta.

znów myślę o Niej cały czas, niemal w każdej minucie. chciałbym dzielić z Nią chwile. przykryć dłonią Jej drobne, delikatne palce podczas jazdy pociągiem, patrzeć w Jej spokojne, ciepłe oczy, obserwować, jak stopniowo, coraz bardziej uśmiechają się - do mnie, do moich słów. do uczuć, jakie względem Niej żywię. ilekroć budzę się w nocy z krzykiem, a strach wypełnia całe moje ciało, paraliżuje i przytłacza, myślę o Niej, o Jej cieple i ramionach, tak bezpiecznych, choć nieznanych i niedostępnych. czuję, że tylko Ona byłaby w stanie mnie uspokoić, ukoić głosem, utulić subtelnością obecności. chciałbym wykrzyczeć całemu światu, jak mocno Ją kocham, jak bardzo pragnę, by była przy mnie. jak rozpaczliwie modlę się o to, by spośród wszystkich na świecie - wybrała mnie. ale nim wypuszczę z płuc krzyk - niech pozwoli mi wyszeptać to, co czuję. tylko dla Jej uszu.

kocham, kocham, kocham.

chcę przestać, ale to niemożliwe. zbyt mocne. zbyt trwałe.

ratunku.