Jimmy

Odwróciła się. Jego zarys znikał w powietrzu cyjanowej niedzieli. Może chciała ujrzeć jego biegnącego w jej stronę? A może chciała zobaczyć jego martwe spojrzenie? Zobaczyła tylko autobus pełen szarych , brudnych ludzi. Jedenasta. O jedenastej poszedł sobie. O jedenastej pomachali sobie tak na dowidzenia. Tak naprawdę miło. Bez cienia urazu. Jedenasta uderzała mnie jak wielki młot stworzony z mojej własnej chorej imaginacji. Co jeśli on rzeczywiście pobiegnie za nią? Co jeśli ona pobiegnie za nim? Pieprzona jedenasta zbyt długo trwa. Szła w moim kierunku, lecz zdawało mi się jakby stała w miejscu. Jakby znikała w powietrzu tej niedzieli. Cyjanowa jedenasta. Martwa jedenasta. Chora jedenasta. Ale wciąż ta sama jedenasta. - Już. – usłyszałem jej glos. Nie patrzyła na mnie. -Zaprowadź mnie do domu. – Spojrzała się na mnie dziwnie. Poczułem jej zimne ręce na twarzy. Długie palce jak u pianistki delikatnie muskały mój policzek. Zbliżyła swoje usta do moich. -Jesteś moim światłem…- szepnąłem. Pocałowała mnie. Wzięła mnie za rękę i poszliśmy do domu. A kiedy zasnęła tuż obok mnie, dotykając swoim nagim ciałem mojego zdałem sobie sprawę, że jest światłem… … światłem które kiedyś się wypali. „Jedenasta zero, zero.” oll rajgst rezerwed baj mi: maj foto maj tekst Koporajt nat ołrajt