Iwona

FANPAGE [email protected]

Gdy odszedł, płakałam przez tydzień. Potem zdałam sobie sprawę, że wciąż mam wiarę. Wiarę w siebie. W to, że pewnego dnia spotkam kogoś, dla kogo będę tą jedyną.

Przecieram zaparowane lustro, w którym po chwili pojawia się twarz dziewczyny. Nie znam jej. Któż to? Czy ta zielonooka osoba, z cieniami pod powiekami i popękanymi ustami, to ja? Wyglądam tak obco, tak strasznie. Jestem pozostałością dawnej mnie. Pozostałością po szczęśliwej dziewczynce, która marzyła o wielkim szczęściu i trwałej miłości. Dotykam z niedowierzaniem najpierw szyi, potem policzków, a następnie zadartego nosa. Nieznana postać w lustrze podąża moim śladem. Tak, to ja, uświadamiam sobie, a kącikach oczu błyskają łzy. Co się ze mną stało? W którym momencie zgubiłam siebie? Który krok do przodu okazał się tym złym? Bladość skóry razi moje tęczówki. Ponoć schudłam, ponoć można policzyć każdą żyłę przeplecioną w moim ciele. Brednie. Nadal widzę kilogramy, których powinno nie być. Nadal z obrzydzeniem spoglądam na własną sylwetkę. Znienawidziłam siebie. Przestałam lubić człowieka, którym się stałam. Czy to zasługa tych wszystkich upadków, które ufundowało mi życie? A może to ludzie, którzy mnie otaczali wykreowali tę kanalię we mnie? Pojedyncza łza przecina twarz. Odpędzam te wszystkie myśli wstrzymując na chwilę oddech. Zamykam powieki i myślę, że chcę się zmienić. Postanawiam, że nie od jutra, nie od poniedziałku, ale od dziś zaczynam walkę o siebie. Zaczynam żyć tak jak sobie wymarzyłam. Odbudowuję siebie, by na nowo dostrzec blask w swych smutnych oczach.

- Mówię o miłości - wyszeptała. - Kiedy kogoś kochasz, czujesz coś tutaj - dodała, kładąc dłoń na sercu Uriego. - Tak mocno, że wydaje ci się, że nie możesz oddychać. Tak intensywnie, że pragniesz zawsze być z tą osobą i nigdy więcej nie chcesz się z nią rozstać.

A teraz będę płakać, płakać jak głupia, a mamie powiem, że to tylko wzruszający film. Nie zorientuje się, jak zawsze...

Znasz to uczucie?

Kiedy jesteś w stanie rzucić dla kogoś wszystko, dosłownie wszystko, a on i tak tego nie doceni i będzie miał Cię gdzieś?

Zniknęła, umarła, świat ją zniszczył...

Kto powiedział, że noc jest od spania? Nie, nie, proszę państywa, noc jest właśnie od niszczenia sobie życia. Od analiz tego, co było już i tak zanalizowane milion razy. Od wymyślania dialogów, na które i tak nigdy się nie odważymy. Noc jest od tworzenia wielkich planów, których i tak nie będziemy pamiętać rano. Noc jest od bólu głowy do mdłości, od wyśnionych miłości.

Łzy to słowa których serce nie potrafi powiedzieć.

Nie łudź się, słuchawki zawsze będą splątane, herbata za gorąca, a Ty nie docenisz tego co masz dopóki tego nie stracisz...

Jeśli słyszysz piosenkę, która wywołuje u ciebie łzy, a nie chcesz już płakać, nie słuchasz jej więcej. Ale nie da się uciec od samego siebie. Nie można postanowić, że się już nie będzie siebie oglądać. Wyłączyć zgiełku w swojej głowie.

Musiałam jak najszybciej zająć czymś myśli, żeby się nie rozpłakać. Nie czas użalać się na sobą, pomyślałam. Jest tyle ważniejszych spraw niż moje delikatne serce

A to nie tak prosto wstać, gdy nie wiadomo, gdzie pójść.

Doceńmy to, co mamy. Przecież to najważniejsze.

Ludzie, którzy twierdzą, że są źli, zwykle nie są gorsi od reszty.To ludzi, którzy twierdzą, że są dobrzy lub w jakimś sensie lepsi od innych, należy się wystrzegać.

Serce człowieka to nic więcej, jak zwyczajna półka, którą można obciążyć tylko do pewnego stopnia, bo w końcu coś musi z niej spaść i będzie trzeba pozbierać roztrzaskane szczątki.